Տարօրինակ ե՞նք, թե՞ ոչ:
2 տարի առաջ խայտառակ պատերազմ տեսած, դրա գլխավոր մեղավորին վերընտրած, այս ընթացքում իշխանության կողմից իրականացրած բազմաթիվ այլանդակությունների վրա աչք փակած (ամենաթարմը՝ երեկ Եռաբլուրում), նոր աղետալի պատերազմի շեմին կանգնած ժողովուրդն ուրախանում է իր միակ ռազմավարական դաշնակցի (լավն է, թե վատը՝ դա ուրիշ թեմա է) ռազմի դաշտում ունեցած խնդիրներով:
Էլ չասեմ այն տխմար խինդը, որն առաջացել էր, երբ ՌԴ արտաքին գործերի նախարարին մերժել էին ԱՄՆ-ի վիզա տրամադրել՝ ՄԱԿ-ի նիստերին մասնակցության համար, հետո էլ ինքնաթիռի տոմսերի գներ, մոբիլիզացիա և այլն…
Ի դեպ, Լավրովը հենց հիմա Նյու Յորքում է, ռուսական անձնագրով էլ կարող ես 110-ից ավել երկիր գնալ առանց վիզայի:
Մնում է պարզել, թե մեր այս մակարդակով մենք ի՞նչ ենք անելու:
Հ.Գ. Իսկապես չեմ հասկանում՝ ի՞նչ ենք ուզում. խաղաղությու՞ն, խոհեմությու՞ն, թե՞ ամբողջ աշխարհում պատերազմ բռնկվի, որ հետո հիմնավորենք մեր ոչնչությունը: